Karen woont met haar gezin in Frankrijk, ze runt daar samen met haar man Rob, Mas la Buissonnière. Werken en wonen in het buitenland was voor Karen een lang gekoesterde droom, voor haar man lag dat toch wel iets anders. In dit interview vertelt Karen openhartig over haar leven en hoe ze in de hospitality terecht is gekomen. Ook staat ze stil bij de impact van het corona virus voor haar gezin, bedrijf en het land waar ze zo graag woont.
Wie is Karen? Vertel eens over je familie, waar ben je opgegroeid, je opleiding en je werk?
Ik ben Karen, sinds 2007 getrouwd met Rob en mama van Dijntje (2008) en Cato (2012). Sinds augustus 2016 wonen wij in Zuid-Frankrijk (Gard), in een heel klein gehucht Foussargues, vlakbij Uzès. Ik ben opgegroeid in Twente, in een hecht gezin met één broertje. Ik heb een fijne jeugd gehad, onbezorgd, veel vriendjes & vriendinnen, school, hockey en uitgaan. Maar ‘Twente was mij te klein… het ons kent ons’ wilde ik niet meer. Dus op mijn 19e na twee jaar Middelbare Hotelschool ben ik een jaar naar Franstalig Zwitserland gegaan. Het was een supertijd! De Franse taal heb ik daar geleerd en daarnaast mijn Engels en Duits verbeterd. Ik heb veel leuke internationale meiden leren kennen, maar ook over hun land en de cultuur. We hebben samen veel leuke dingen ondernomen. Excursies die van school uit georganiseerd werden, maar ook een dagje Lausanne of een weekendje skiën in de buurt.
Al snel wist ik dat ik niet terug wilde naar Twente, maar naar ‘de grote stad’, Amsterdam moest het worden. Daar heb ik twee jaar Schoevers gedaan: PR & Accountmanagement. Na die twee jaar wilde ik nog niet werken, ik was amper 22 jaar… Ik ben toen in Utrecht gaan studeren; HBO Bedrijfskader. Lid geworden van een kleine studentenvereniging en drie jaar lang het ‘echt studentenleven’ geleefd. Van introductie, jaarclub, sociëteit, feesten en af en toe studeren en tentamens maken…….. Na nog drie maanden Franse taal bijspijkeren in Parijs moest het ‘volwassenleven’ er toch echt ervan komen en ben ik in 2000 gaan werken. In 2003 heb ik Rob ontmoet, voor mijn liefde voor hem ben ik in 2005 naar Eindhoven verhuisd.
Hoe ben je in Mas la Buissonnière terecht gekomen?
Onze emigratie kwam op ons pad. Emigreren was altijd mijn droom en Robs ‘nachtmerrie’. Rob had het fijn in Eindhoven. Hij had er zijn vrienden, zijn hockey, tennis en zijn werk. Natuurlijk had ik ook een goed leven in het Eindhovense, maar ik had altijd al de droom om in het buitenland te werken en wonen. Frankrijk was favoriet, maar het had net zo goed Spanje, Italië of een ander land kunnen zijn.
Twee dagen na het overlijden van mijn moeder (zomer 2015) hadden we met familie en vrienden een gesprek over dat het leven te kort is, dat je er zelf iets van moet maken. Je moet het nu doen, want voor je het weet is het te laat… Herkenbaar voor velen die zoiets meemaken, denk ik. Je gaat dan over je je eigen leven nadenken. Dan bedenk je wat je, als je de kans hebt of krijgt anders wilt doen.
Ik vertelde hen in het gesprek dat als ik met niets of niemand rekening zou hoeven houden ik dan het roer zou omgooien. Ik zou een chambres d’hôtes in Zuid-Frankrijk willen beginnen. Gasten ontvangen, hard werken en veel genieten.
NOOT: de aanwezige vrienden van mijn ouders waren oud-mede-eigenaren van onze huidige Mas.
Ik ben hier op vakantie geweest met mijn ouders en broer ongeveer 25 jaar geleden.
Maar ook twee keer met Rob, waaronder op huwelijksreis in 2007!
Hun antwoord was dat als ik dat echt wilde ik eens goed zou moeten nadenken, zij wilden de Mas nl. verkopen! Nu was Rob niet zo avontuurlijk ingesteld, dus dat werd spannend. Maar ook hij zag in dat dit een super kans was. Die kans hebben we met beide handen aangegrepen en we hebben de sprong in het diepe genomen. De koop van Mas la Buissonnière had niet beter uit kunnen pakken. Sommige dingen komen op het juiste moment op je pad, dan moet je niet twijfelen, maar doen. Het was nu of nooit!
Wat vind je het leukste van je werk als gastvrouw?
Het contact met onze (internationale) gasten en het ze naar hun zin maken, leuke tips met ze delen voor restaurants of een uitstapje. Dat ze zich hier verwend voelen en er echt even tussenuit zijn. We willen dat ze genieten, zich welkom en thuis voelen. Als ze weer terugkomen is dan een groot compliment.
Wat vind je minder aantrekkelijk van je werk?
Poetsen ;-)! Gelukkig hebben wij op Mas la Buissonnière, Rachida onze trouwe hulp. Zij is degene die zomers alle kamers voor haar rekening neemt, daarnaast is zij ook onze extra hulp tijdens drukke table d’hôtes avonden. ook past zij af en toe op onze kinderen.
Maar wat ik eigenlijk nog vervelender vind is de ‘samenwerking’ met de OTA’s (Online Travel Agents). Want van samenwerking is niet echt sprake. Ik weet het is onze eigen keuze om op dit soort sites te staan, maar hun macht is zo groot dat ook wij deels afhankelijk zijn van deze boekingen. Wat is vooral lastig vind is dat ze erg klantvriendelijk zijn voor onze (toekomstige) gasten, maar een heel stuk minder voor ons. Ze vragen een hoge commissie, het is moeilijk contact met ze te krijgen, dingen aangepast te krijgen en alles bestaat uit standaard keuzes: bv de namen van de kamers en de annuleringsvoorwaarden.
Noem eens een (leuke) anekdote van/over je gasten?
Meestal helpen wij onze gasten. Zij hebben (prangende) vragen en wij lossen het gewoon op. Afgelopen zomer was het andersom. Onze kinderen waren met mijn vader mee naar Nederland gereden voor een week vakantie met hun neefjes en nichtje. Ze zouden terugvliegen met mijn schoonzus. Twee dagen voordat ze thuis zouden komen realiseerden Rob en ik ons dat hun paspoorten nog in Frankrijk lagen, zweet brak ons uit. Gelukkig waren er Nederlandse gasten die de volgende dag naar huis gingen en op een uur rijden van mijn schoonzus woonden. Zij hebben de paspoorten meegenomen naar Nederland en onze meiden konden gewoon terugvliegen, met paspoort!
Hoe heeft het Coronavirus jullie leven veranderd?
Het is april, dit is de maand dat normaal ons seizoen start... Door corona zitten we in week drie van onze lock down en die gaat nog minimaal twee weken duren. De lock down in Frankrijk betekent dat we het huis alleen mogen verlaten om een boodschap te doen of om een korte wandeling buiten te maken. Dit alles alleen, of met maximaal twee personen op anderhalve meter afstand van elkaar. Hiervoor moeten we een formulier invullen dat verantwoord waarom wij het huis verlaten. Normaal zijn Rob en ik natuurlijk altijd thuis, want thuis is ons werk. Maar nu zijn onze kinderen dus ook thuis. Wij helpen ze bij het huiswerk, wat ook weer goed is voor ons ;-). Daarnaast hebben Rob en ik onze werkzaamheden rondom het huis. We snoeien de 62 olijfbomen en onze receptie wordt opgeknapt. Al gaat dit langzamer dan we wilden, omdat de kinderen ook hulp nodig hebben, maar die tijd hebben we nu immers...
Voor ons bedrijf betekent dit dat we later open gaan dan normaal, dus hoogstwaarschijnlijk zullen onze inkomsten dit jaar ook (een stuk) lager liggen dan de andere jaren. Maar ik wil nog niet op de zaken vooruit lopen, pas in oktober, als we het seizoen afsluiten kunnen we zien wat corona financieel voor ons betekent... We wachten af en hopen er het beste van.
Je bent lid geworden van Global Dutchies. Waarom zou je andere wereldvrouwen aanraden ook lid te worden?
Ik vind het een leuk en fijn platform! Heel fijn dat je alles kan vragen in een besloten community aan ‘kenners’, mensen die in hetzelfde schuitje zitten, we hebben allemaal een accommodatie en we spreken allemaal Nederlands, dat maakt het makkelijker om dingen waar je tegenaan loopt te bespreken.
Daar komt bij dat we allemaal hele gave accommodaties hebben, dus als ik op vakantie ga kijk ik altijd of er iets in de buurt is! Hoe leuk zou het zijn om elkaar zo live een keer te ontmoeten?
Door: Ria Luitjes
Zit jij ook in de vakantieverhuur? Wil jij ook een interview wordt dan een Gouden Dutchies, een interview is inclusief.
Foto's: Karen Meijers
Accommodatie: Mas la Buissonnière
Volg ons ook op Facebook of op Instagram
