[interview] Ecuador, in gesprek met Wendy van Driel eigenaresse van hotel Doña Esther.

'Verhuizen naar Ecuador? Ik had geen eisen, een carrière was niet mijn prioriteit. Het avontuur wél!'

Wie is Wendy van Driel

'Ik ben geboren, maar niet getogen in Haarlem. Mijn Moeder Anke was Amsterdamse. Mijn vader Rob, geboren in Indonesië in een Indonesisch -Nederlands gezin, Indo dus! De familie van mijn vader vestigde zich na vertrek uit Indonesië in Haarlem. Ik heb één zus, Peggy, zij is twee jaar ouder dan ik. Na een jaar in Haarlem gewoond te hebben, verhuisden we in 1966 naar Brabant, naar het dorpje Rosmalen vlakbij Den Bosch. Hier ben ik opgegroeid en Brabant werd echt mijn thuis. Op mijn 14e jaar kwam ik op school - eigenlijk met Carnaval -, Arthur de liefde van mijn leven tegen. We hadden een grote vriendenkring en gingen vaak uit in Den Bosch. Het waren voor ons mooie jaren! Na mijn opleiding werkte ik als directie secretaresse, terwijl Arthur in die periode Communicatiewetenschappen studeerde in Nijmegen. Dat lijkt inmiddels allemaal ontzettend lang geleden! Mijn ouders zijn helaas niet meer bij ons. Gelukkig zijn ze heel vaak bij ons in Ecuador op vakantie geweest. Dat waren gouden tijden en vele momenten koester ik. Gelukkig kan ik die momenten nu af en toe beleven met mijn zus en haar man.'

Hoe ben je in Ecuador terecht gekomen?

'Arthur studeerde af in 1992 met als specialisatie de inzet van communicatie voor ontwikkelingsproblematiek. Voor zijn stage zocht hij dan ook een werkplek buiten Europa. Bijvoorkeur in Latijns-Amerika, waar in de jaren 70 en 80 politiek-sociaal veel gebeurde. Via de universiteit kwam hij in contact met iemand die in Ecuador een project had gedaan bij 'radio popular' of anders gezegd de volksradio. Zij zochten studenten voor een onderzoeksproject.
Ecuador? We moesten het nog opzoeken op de kaart….het kleine Andeslandje op de evenaar tussen de grote broers Peru en Colombia, waar bijna iedereen overheen kijkt. Samen met een studiegenoot vertrok hij voor 6 maanden. Na een maand of drie zocht ik hem op en werd het zaadje geplant voor ons avontuur. In Terug in Nederland was het moeilijk  aarden. We wilden graag terug en keken of Arthur werk konden vinden in zijn vakgebied. Een half jaar later in 1994, kreeg Arthur een baan aangeboden en ik ging mee.'

Wat mij betreft stonden alle registers open toen, ik had geen eisen voor wat betreft de dingen die ik voor mezelf moest doen, een carrière was niet mijn prioriteit. Het avontuur wél!

'Om een lang verhaal kort te maken, vanaf 1995 tot aan 2000 werkten we aan verschillende projecten bij meerdere radiostations door het hele land. Elk half jaar verhuisden we naar een andere plek. Onze spullen stapelden we op in een vrachtwagentje op naar een nieuw avontuur. Ik hielp Arthur mee met de publieksonderzoeken die hij deed. Doordat we elk half jaar verhuisden hebben we het land behoorlijk goed leren kennen! In 1997 werd onze dochter Lisa geboren. De eerste jaren ging zij gewoon mee en groeide overal en nergens op. Uiteindelijk zijn we in de Sierra blijven hangen, het Andesgebied met zijn prachtige natuur en de enorm indrukwekkende vulkanen. Hier kun je om elke bocht een nieuwe vallei inrijden met een geheel nieuw karakter, een eigen klimaat. Het land blijft ons verbazen.'

Hoe ben je in de hotel en restaurant sector terecht gekomen?

'In 2000 kwam er een einde aan het contract in Ecuador. We konden wél in Guatemala gaan werken. Dit hebben we 2,5 jaar gedaan. Guatemala is een schitterend land met een heel interessante geschiedenis en cultuur, maar door de problemen en gewelddadigheden was het niet persé het land waar we wilden blijven. Ecuador bleef trekken, alleen al doordat dit het geboorteland van onze dochter Lisa is. We besloten terug te gaan, zonder contract. Nog in Guatemala werden de plannen gemaakt om een hotelletje te beginnen in Ecuador. We hadden zelf veel gereisd, we vonden dat we genoeg hadden gezien om te weten wat de gemiddelde reiziger bekoort. Op die manier kon ik ook weer echt aan het werk, want na al die jaren had ik daar wel behoefte aan.

We kozen uiteindelijk voor Otavalo omdat dat nog redelijk in de buurt ligt van de hoofdstad Quito. Er is een redelijke stroom toeristen vanwege de beroemde zaterdagmarkt. De nabijheid van een grote stad was voor onszelf interessant, maar ook voor de educatie mogelijkheden van onze dochter Lisa. Inmiddels is Lisa afgestudeerd als Architecte aan een Universiteit in Quito. Daar zijn wij natuurlijk enorm trots op!

Toen we in Guatemala plannen maakten om terug te keren naar Ecuador hadden we op internet (toen nog heel karig) een hotelletje gevonden in Otavalo wat ons wel aanstond. We besloten bij terugkomst daar te gaan slapen om te kijken hoe zoiets kan werken in de praktijk.

Tot onze grote verrassing bleek dit hotelletje al jaren te koop,! Wij hebben het kunnen kopen en het uitgebreid een restaurant.'

Wat vind je het leukste van je werk als gastvrouw/host?

'We doen veel samen, maar toch hebben we de taken verdeeld, ik heb de dagelijkse leiding en het contact met de klanten. Arthur doet voornamelijk de financiële kant. Het restaurant doen we samen. We hebben natuurlijk personeel, want een hotel van 13 kamers en een restaurant kun je niet met zijn tweetjes doen. Het hebben van personeel is niet altijd gemakkelijk. Maar in de loop van de jaren hebben we een hecht team opgebouwd van lokale jongens en meisjes die met ons mee gegroeid zijn, ook in leeftijd. Ze hebben geen opleiding in de hospitality. Ze hebben het vak ‘on the job’ bij ons geleerd. Dat maakt het vooral ook gezellig en persoonlijk. Onze leukste dagen zijn: gasten waar je een goed gesprek mee voert en waarmee je soms contact blijft houden. In de avond een vol restaurant met mensen die genieten van hun eten en hun verblijf. Daar doe je het voor.'

Wat vind je minder aantrekkelijk van je werk?

'Minder aantrekkelijk is de eeuwige bureaucratie die je in Latijns Amerika nu eenmaal overal tegenkomt. En dan zijn de regeltjes in Ecuador nog redelijk te overzien. Het hoort erbij, we doen het er maar mee. Een ander aspect zijn de online reviews van gasten die niet bij je hotel passen. Ach ja, dát herkennen we als ondernemers allemaal wel denk ik.'

Noem eens een (leuke) anekdote van/over je gasten.

'Oh jee, er zijn er heel veel geweest in de loop van de jaren. Misschien wel dat er ineens af en toe een Bekende Nederlander binnenloopt, zoals Ap Dijksterhuis, psycholoog en schrijver van populaire (reis)boeken. Of Bram Bakker, een psychiater die in Nederland veel stof deed opwaaien een tijdje geleden. Wisten wij veel. Voor hen was het wel lekker rustig bij ons in Ecuador. Maar ook een Ecuadoraanse zanger - later Minister van Cultuur- die bij ons komt eten en het hele personeel wilde met hem op de foto.

Verder herinner ik mij als de dag van gisteren het gezin met vier kinderen, die op zelfgemaakte tandems van Alaska naar het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika wilden fietsen. De fietsen alleen al waren een bezienswaardigheid. Of die wielerploeg die overnachting zocht. Zo was door de week ineens het hotel vol en stonden de dure fietsen op de patio. Dat zijn leuke dingen.'

Hoe heeft Corona Ecuador en jullie bedrijf beïnvloed?

'De Corona crisis heeft er goed ingehakt hier in Ecuador. Honderdduizenden mensen zijn ontslagen, er is geen werk te vinden. Niemand investeert, een economisch dieptepunt. Het ging economisch niet heel erg goed. Dus deze klap komt extra hard aan.

Voor ons begon 2020 eigenlijk supergoed. 16 maart moesten we sluiten, een volledige lockdown van 3 maanden volgde. We konden nauwelijks kijken bij het hotel, of het er nog stond……. Met het personeel hadden we afspraken gemaakt en die zijn gelukkig en erg begripvol geweest. Ze zijn erg blij dat ze hun baan houden en op termijn weer hetzelfde leuke werk gaan doen. Nu is dat gedeeltelijk. Op 1 juli zijn we weer opengegaan, gasten alleen op reservering en het restaurant slechts drie dagen per week open. Tot nu toe valt het niet mee. Af en toe hebben we een gelukje en komen er goede eters in ons restaurant, maar het is niet genoeg.

We hopen dat, nu Ecuador de luchtgrenzen weer heeft opengegooid en de 14-daagse quarantaine heeft afgeschaft, er misschien weer mensen komen. Bovendien kreeg ons land net de Safe Travels stamp van de WTTC, dit is erg positief. Wie weet, wordt volgend jaar een topjaar…..we blijven hopen!'

Je bent lid geworden van Global Dutchies. Waarom zouden andere wereldvrouwen met een accommodatie ook lid moeten worden?

'Ik had Global Dutchies al eens eerder bekeken, dacht eerst tja, nog een platform…….maar toch, na nog eens goed kijken heb ik het toch gedaan. Het is anders, het is netwerken! Dat vind ik wel iets voor de toekomst. Bovendien lijkt het me heel leuk om mensen, vrouwen met of zonder partner of met of zonder gezin, te ontmoeten die echt houden van reizen, andere gewoontes en culturen willen leren kennen, die echt nieuwsgierig zijn. Ze zijn van harte welkom!

En........., ik heb zelf ook al zitten kijken op de website naar unieke plekjes. Want als we weer iets verdiend hebben in de toekomst, zouden we zelf ook weer dolgraag gaan reizen.'

Door: Ria Luitjes
Zit jij ook in de vakantieverhuur? Wil jij ook een interview wordt dan een Gouden Global Dutchies, een interview is inclusief.
Foto's: Wendy van Driel
Accommodatie: hotel Doña Esther
Volg ons ook op Facebook  of op Instagram

Social Media